Preludium(Event startowy)

(Nowa Flaga - Dyrektoriatu Południowej Afryki
odnogi koloru zielonego obrazują radę pięciu z nieśmiertelną władzą Autarchy na przodzie, czyli szefa rządu)

W przededniu transformacji ustrojowej

(Hakuna Matata ze swoim ojcem(po operacji odmładzającej) Albertem oraz żoną Leslie w 2030 roku)

Majowie przewidzieli koniec świata na 2012 rok. Mainstreamowe media odrzuciły tą tezę. Czy jednak po 2012 roku cokolwiek na tym świecie było normalne? Kolejne kadencje rosyjskiego prezydenta odznaczały się coraz większą ekspansją jego wpływów. W 2016 roku, obce mocarstwo wpłynęło na wynik wyborów w Stanach Zjednoczonych a na całym świecie zaczęło wspierać organizacje wywrotowe - zarówno z prawej jak i z lewej strony. Płatni trolle, pożyteczni idioci, zacietrzewieni w sobie konserwatyści i faszyści ramię w ramię walczyli z systemem. Aż do wojny ukraińskiej, wiele milionów rubli wypłynęło ze skarbca Szalonego Cara aby wesprzeć zagranicznych agentów. Jednak najpotężniejszym wpływem, rosyjskie agencje wykazały się w 2020 roku, w najpotężniejszym państwie świata.

26 września, zaledwie 50 senatorów zagłosowało za nominacją konserwatywnej kandydatki na sędziego Sądu Najwyższego. Aby ziścić konserwatywną większość, wiceprezydent Stanów zagłosował zgodnie z przysługującym mu prawem "tie-breaking vote" za nominacją. Na terenie kraju doszło tradycyjnie do zamieszek. Tradycyjnie, wysłano siły policyjne. Także tradycyjnie, prawicowe paramilitarne bojówki zaczęły atakować demokratycznych protestujących. Zaledwie cztery dni po tym jak prezydent wyraził swoje oburzenie z powodu obecności mediów na protestach, kilku zagranicznych reporterów poniosło tragiczną śmierć od policyjnych kul w Portland. Zamieszki się wzmogły, a obie strony zaczęły organizować się uliczną walkę pomiędzy milicjami z lewej oraz prawej strony. Tym razem jednak doszło do czegoś o wiele większego. Skrajna prawica, a może skrajna lewica dokonała zabójstwa Bernarda Sandersa, byłego kandydata w demokratycznych prawyborach. Część jego bardziej radykalnych zwolenników zaczęło szerzyć najrozmaitsze teorie spiskowe - czy to Republikanie dokonali tego czynu? A może korporacyjni Demokraci chcieli wykończyć konkurencję? Agenci zagranicznych krajów, którzy nie chcieli widzieć u władzy socjalisty? Brak zdecydowanej reakcji Demokratów, brutalność policji oraz Gwardii Narodowej doprowadziły do zawiązania się Sojuszu na rzecz Demokracji, zrzeszającego lewicowych polityków, którzy odłączyli się od Partii Demokratycznej i weszli w sojusz z innymi, mniejszymi ugrupowaniami takimi jak Partia Zielonych albo Socialist Rifle Association. Jedno jest pewne. Prezydent Stanów Zjednoczonych tym razem stanął na wysokości zadania i wezwał wszystkie strony konfliktu do zaprzestania zamieszek. Nie do końca się to udało i kilku gubernatorów musiało wprowadzać stany nadzwyczajne i wzywać Gwardię Narodową. Tuż przed wyborami listopadowymi, dziesiątki tysięcy funkcjonariuszy policji odeszło z pracy - w ostatnich miesiącach policja nie wyrabiała z pilnowaniem porządku z powodu politycznej przemocy wszystkich stron. Społeczeństwo stawało się coraz mniej stabilne. Brak ochrony policyjnej i popularność broni palnej doprowadziła do wzrostu przestępczości, regularnych strzelanin, podpaleń oraz formowania się milicji obywatelskich, wspólnie chroniących swoje dzielnice mieszkalne.

Nadszedł listopad 2020 roku. Sojusz na rzecz Demokracji uzyskał zaledwie 4 miliony głosów, wygrywając jeden głos elektorski w Maine oraz zwyciężając w Iowa i Vermont. W rodzimym stanie Sandersa, Vermont Sojusz uzyskał niemal 75% głosów, miażdżąc polityczną opozycję. Eksplozja przemocy doprowadziła do tego, że paramilitarne bojówki starały się blokować dostęp do miejsc wyborczych. Gwardia Narodowa a niekiedy także armia federalna musiały siłowo torować drogę obywatelom do urn. Pogłoski o fałszerstwach były wszechobecne, po obu stronach barykady politycznej. W Georgii, po wstępnym liczeniu głosów i niewielkiej różnicy pomiędzy kandydatami lokalne władze stanowe anulowały głosy wysłane drogą pocztową, podobnie jak w Arizonie - likwidując 27 głosów elektorskich z puli wyborczej Demokratów. Władze stanowe Wisconsin nie mogły doliczyć się głosów z powodu powszechnych ataków na urny wyborcze oraz ich niszczeniu. Wedle wstępnie potwierdzonych wyników, kandydat Demokratów uzyskał 81 miliony głosów oraz 267 głosów elektorskich. Kandydat Republikanów - 71 milionów głosów i 260 głosów elektorskich. Zaczęła się zima, która miała zaważyć na losie najpotężniejszego państwa świata.

21 listopada 2020 roku stan Michigan zablokował lokalną certyfikację głosów, nie dopuszczając 16 elektorów do głosowania na kandydata Demokratów. Dwa dni wcześniej prawnik kandydata Republikanów publicznie stwierdził istnienie komunistycznej konspiracji mającej na celu niedopuszczenie do wygrania jego mocodawcy i wezwał ludność czerwonych stanów do formowania sił pokojowych, mających na celu rozprawienie się z liberalnymi bojówkami. W porównaniu do grudnia, w listopadzie oba ugrupowania były jak małpy obrzucające się kałem w zoo. W grudniu jednak doszło do szokującego odkrycia. Śledztwo FBI wykazało, że zabójcą Sandersa był były policjant, członek neonazistowskiej grupy Atomwaffen. W ciągu zaledwie dni, odkrycie podzieliło kraj. Liberałowie oskarżali konserwatystów o polityczne zabójstwa, implikując obecny rząd w ciągnącą się sprawę. Lewica oskarżyła zarówno liberałów jak i konserwatystów o konspirację mającą na celu powstrzymać oddolny ruch obywateli amerykańskich. Część prawicowych komentatorów oskarżyło lewicę o bycie neo-nazistami zgodnie z nazwą dawnej niemieckiej partii. Oliwy do ognia dolał wyrok Sądu Najwyższego z 11 grudnia, który anulował pocztowe głosy w Georgii, Michigan, Wisconsin i Pennsylvannii, przekazując 62 głosy elektorskie kandydatowi Republikanów.

O ile Demokraci byliby bardziej przychylni na uznanie wyroku Sądu Najwyższego (chociaż oficjalna nomenklatura nazywała to konserwatywnych puczem), Sojusz na rzecz Demokracji nie uznał wyników wyborów. I pociągnął za sobą niezdecydowaną część Demokratów oraz ich elektoratu, w tym samego kandydata. Sąd Najwyższy podzielił się na dwa, jeden wspierany przez konserwatystów, drugi przez liberałów i lewicę. Ten drugi anulował poprzednią decyzję Sądu Najwyższego i na nowo przyznał głosy elektorskie kandydatowi Demokratów. Niejasna sytuacja trwała do 6 stycznia 2021. Wtedy republikański protest przeciwko domniemanym nieprawidłowościom wyborczym przerodził się w bitwę o Kapitol, podczas której część parlamentarzystów poniosła tragiczną śmierć a siły zbrojne musiały oczyszczać teren z uzbrojonych bojówek. Prezydent ogłosił wprowadzenie stanu wyjątkowego i rozkazał przechwycenie maszyn wyborczych. Na ternie całego kraju wybuchły zamieszki, część gubernatorów nie uznała wyników wyborów a Gwardie Narodowe i siły federalne starły się ze sobą. Podwójna inauguracja 21 stycznia zakończyła się aresztowaniem głównych polityków Demokratów przez siły lojalne prezydentowi. W geście protestu wielu z oficerów policyjnych, żołnierzy oraz polityków zrezygnowało ze swoich stanowisk, doprowadzając do rozpadu obojga partii. Partia Republikańska wydaliła prezydenta oraz jego zwolenników jako protest przeciwko likwidacji demokracji. Z partii demokratycznej odłączyła się część polityków uważających, że zrobiono zbyt mało aby powstrzymać upadek demokracji w państwie.

W 2021 prezydent USA ogłosił wystąpienie swojego kraju z NATO. Gdy Rosja zaatakowała Ukrainę, sabotował pomoc dla broniącego się kraju, powodując rozłam w relacjach międzynarodowych z byłymi sojusznikami. Gdy atakowany był Tajwan, ewakuował wojska z wyspy, pozwalając na ekspansję Chin kontynentalnych. Po utracie Taiwanu i wyborach parlamentarnych 2022 roku, Kongres został podzielony między cztery główne partie - konserwatywnych Republikanów, liberalnych Demokratów, lewicowy Sojusz oraz skrajnie prawicową partię Niepodległościową. Wyborów 2024 roku nie wygrał nikt. Zgodnie z prawem, Kongres 2025 roku zaczął głosować nad wyborem prezydenta oraz wiceprezydenta. Po wyborze czarnoskórej kobiety na urząd Prezydenta, Południe stanęło w ogniu. Lokalni gubernatorzy powołali do istnienia alternatywny Kongres, próbując przejąć władzę podobnie jak cztery lata wcześniej. Na ternie całego kraju zwalczające się milicje rozpoczęły wojnę między sobą.

Alternatywny Kongres przywrócił dawnego prezydenta na alternatywny tron alternatywnego państwa - nowej Konfederacji Stanów Ameryki, którą jednak poparło tylko kilkanaście stanów. Na Północy niezadowolenie społeczne doprowadziło do wybuchu lewicowych zamieszek i powołania Republiki Amerykańskiej. Centrum, złożone z Demokratów oraz Republikanów starało się utrzymać upadające państwo, jednak napór był zbyt duży. Pojawienie się kolejnej epidemii spowodowało śmierć milionów. Głód wynikający z oblężenia metropolii takich jak Nowy Jork czy Filadelfia doprowadził do śmierci kolejnych milionów. Po raz pierwszy od niemal dwustu lat wojna zawitała do kraju pogłębiając światowy kryzys gospodarczy. Wojna wygrana przez nikogo, z powodu buntu wojska przeciwko orgii zniszczenia jaka kosztowała kilkanaście milionów zabitych. Sojusz na rzecz Demokracji zwyciężył w pierwszych powojennych wyborach, wprowadzając uniwersalny system opieki zdrowotnej, nacjonalizując główne dziedziny przemysłu oraz sektory technologiczne. Od czterech lat pochód ku amerykańskiemu socjalizmowi stara się sięgnąć gwiazd.

Znacjonalizowane instytuty badawcze prowadzą badania na rzecz rządu. Niegdyś konkurujące ze sobą ośrodki badawcze zostały zjednoczone aby zwielokrotnić potęgę amerykańskiej nauki. Znacjonalizowane uniwersytety techniczne szkolą nową kadrę inżynierów, jaka ma rządzić obecnym światem. Na ternie całego kraju szerzy się  popularność nowej ideologii - religijnej technokracji, będącej połączeniem liberalnego protestantyzmu z dawnymi kadrami naukowymi. Socjalistyczny Zbór Zjednoczeniowy stał się wkrótce największą denominacją w kraju, wyprzedzając rozbitą konkurencję. W nowym kraju stanowiska urzędnicze są przyznawane wedle testów IQ nadzorowanych przez superkomputery współpracujące z algorytmami uczenia maszynowego oraz sieci neuronowych. Od kilku lat religijne rządu promują techniczne wykształcenie oraz otwierają nowe państwowe organizacje mające na celu rozwój ludzkości w celu osiągnięcia oczyszczenia z grzechów przed nadejściem Królestwa Bożego. O ile w kraju panuje wolność religijna oraz wolność od religii, bycie członkiem Socjalistycznego Zboru Zjednoczeniowego niesie ze sobą spore korzyści - współuczestnictwo w Centralnym Związku Pracowniczym - niemal 99% zjednoczeniowców jest członkami rządowego związku zawodowego, który pośredniczy między robotnikami a prywatnymi przedsiębiorstwami. Nowy Amerykański Sen składa się z Boga, państwowej służby zdrowia i technologii oświecającej krzewicieli lewicowej wiary.

W czasie kiedy w Europie trwała wojna między Federacją Rosyjską a Ukrainą, a na Dalekim Wschodzie Chińska Republika Ludowa zakończyła istnienie Republiki Chińskiej/Tajwanu, w Brazylii społeczeństwo żyło czym innym. Zbliżające się bowiem szybkimi krokami wybory prezydenckie i parlamentarne w październiku 2022 roku zadecydować miały o tym kto będzie trzymał stery władzy w Brazylii w trakcie następnej czteroletniej kadencji. Czy byłby to urzędujący ówcześnie prezydent Jair Bolsonaro i skupiona wokół niego osoby prawicowa koalicja, czy też może nastawiony antyamerykańsko socjalista Luiz Lula i jego lewicowi zwolennicy? Sondaże innym opcją dawały niewielkie szanse zaistnienia.

Kampania wyborcza była zażarta i zarówno Bolsonaro, jak i Lula walczyli o głos każdego wyborcy. W końcu jednak nadszedł dzień wyborów i 2 październik 2022 roku Brazylijczycy tłumnie ruszyli do lokali wyborczych, aby oddać głos na swojego kandydata. Następnego zaś dnia wszystko stało się jasne. Lewica osiągnęła niepodważalne zwycięstwo. Lula w wyborach prezydenckich zyskał niewiele ponad połowę oddanych głosów, a w wyborach parlamentarnych partie zasiadające po lewej stronie brazylijskiej sceny politycznej przejęły kontrolę zarówno nad Izbą Deputowanych, jak i nad Senatem.


Klęska wyborcza nie oznaczała jednak, że Bolsonaro, zwolennik wojskowego zamachu stanu z 1964, odda władzę lewicy zanim sięgnie po wszelkie możliwe dla niego środki, które umożliwią mu utrzymanie się u władzy. Wykorzystując swoje wpływy w siłach zbrojnych Brazylii z czasów kiedy był jeszcze oficerem, dość bliskie związki większości brazylijskiej kadry oficerska z prawą stroną sceny politycznej, fanatyczną wręcz lojalność dużej części swych wyborców, a według niektórych również wsparcie ze strony CIA, Bolsonaro w noc przed dniem zaprzysiężenia nowego prezydenta na urząd, wydał dekret na mocy, którego wprowadzono na terenie całego kraju stan wojenny, a parlament rozwiązano. Wojsko wyszło z koszar na ulicę, przestrzeń powietrzna nad Brazylia została zamknięta przez lotnictwo wojskowe, granicę zamknięto, a na opozycyjnych polityków zaczęli polować lojalni wobec „prezydenta” bojówkarze. Samego prawowitego prezydenta Luiza Lulę zaś aresztowano i po pokazowym procesie, na którym fałszywie oskarżono go o korupcję, działanie na szkodę państwa i inne podobne rzeczy, skazano na dożywotni pobyt w więzieniu. Pobyt, który zakończył się już po roku jego śmiercią w celi z rąk strażników.

Jak to jednak często bywa, nie wszystko poszło zgodnie z planem Bolsonaro. Części bowiem lewicowych polityków udało się jakimś cudem przekroczyć północną granicę i utworzyć przy wsparciu władz Wenezueli rząd na uchodźstwie, który uznawał siebie za prawowitą władzę Brazylii. Nie wszyscy wojskowi również poparli działania „prezydenta” Bolsonaro i postanowili stawić im opór uciekając do lasów Amazonii i w góry, aby utworzyć tam grupy partyzanckie np. Brazylijską Armię Wyzwoleńczą pod dowództwem pułkownika Antonio Pedreiry. Początkowo dość niewielka partyzantka, z czasem w miarę wzrastającego niezadowolenia z rządów Bolsonaro i junty wojskowej zyskiwała na liczebności i w końcu urosła do takich rozmiarów, że mogła stawiać czoła większym grupom wojsk rządowych i odnosić zwycięstwa. Na korzyść rebeliantów działał również zapoczątkowany w 2024 roku kryzys finansowy na całym świecie, który skutecznie pozbawił rząd funduszy potrzebnych do opanowania sytuacji. Pustki w budżecie doprowadziły do ograniczenia wydatków państwa na m.in. cele socjalne, a także do wyprzedaży niektórych państwowych firm. Ostatecznie jednak nie zapobiegło to ograniczeniu liczebności sił zbrojnych, czego konsekwencją było dołączenie pozbawionych pracy żołnierzy w szeregi partyzantki, często uciekających zresztą z skradzionym wojskowym sprzętem.

Przełom nadszedł dość nieoczekiwanie w połowie 2026 roku, kiedy to po kraju rozeszła się wieść o śmierci Bolsonaro. Nie trzeba było długo czekać, a w szeregach jego popleczników doszło do rozłamu na dwie frakcje: umiarkowaną, która opowiadała się za zawarciem pokoju z opozycją i organizacją nowych wyborów, oraz radykalną popierającą siłowe zdławienie opozycji. Jako, że frakcja radykalna składała się w większości z oficerów wojskowych, to wkrótce dokonała ona kolejnego zamachu stanu i pozbyła się wszystkich „umiarkowanych” ze składu rządu, przejmując całkowitą kontrolę i ogłaszając powołanie do istnienia Rady Ocalenia Państwa. Zanim jednak do tego doszło na północy i na zachodzie kraju wybuchło otwarte powstanie przeciwko dyktaturze. W ciągu kilku miesięcy rebelianci przy wsparciu lokalnej ludności przejęli całkowitą kontrolę nad niektórymi stanami. W innych regionach sytuacja na junty również nie przedstawiała się kolorowo. Masowe protesty i niekończące się zamieszki skutecznie odciągały wojsko oraz siły porządkowe od wysłania całości dostępnych sił na front.


Trwająca trzy lata brazylijska wojna domowa pochłonęła w trakcie swego trwania niezliczone istnienia ludzkie oraz spowodowała olbrzymie straty materialne. Siły powstańcze odniosły jednak zwycięstwo zdobywając stolicę i bitwa po bitwie wyzwalając kolejne stany spod rządów junty. Jeszcze w trakcie trwania działań wojennych z Wenezueli do ojczyzny powrócili politycy rządu na uchodźstwie, którzy ogłosili utworzenie Rządu Tymczasowego i przejęcie zwierzchnictwa nad dotychczas dość niezależnymi oddziałami rebelii. Rozpoczął on również przywracać na własność państwa firmy wyprzedane przez Bolsonaro, a także nacjonalizować firmy należące do zagranicznych korporacji, które były oskarżane o wspieranie swoimi pieniędzmi działań junty. Kiedyś zaś poddały się ostatnie oddziały podległe dyktaturze poczęto kroki na rzecz odbudowy, a także pracę nad nową konstytucją oraz przygotowania do wyborów parlamentarnych i prezydenckich zaplanowanych na rok 2030.

Japońskie zamieszanie

Wielka Brytania (dalej WB) podobnie jak i reszta świata odczuła epidemię SARS COV-2 dość boleśnie. Dopiero z początkiem roku 2022 zniesiono większość obostrzeń, a dwuletni okres stagnacji ekonomicznej został zakończony. Pesymistyczne przewidywania specjalistów nie odnalazły odzwierciedlania na rynku i okazało się, że pandemia nie przyczyniła się do krachu gospodarczego, a jedynie spowodowała pewne wyhamowanie rozwoju gospodarczego oraz daleko idące konsekwencje zdrowotne dla obywateli. Rozpoczęto realizację planu Agrarnej Wielkiej Brytanii, który miał być odpowiedzią na problemy żywnościowe związane z wyjściem WB z Unii Europejskiej.

Wojna na Ukrainie dla rządu WB była sprawdzianem sojuszu (NATO) oraz okazją do opróżnienia magazynów ze staroci w imię walki ze wspólnym wrogiem. Oprócz wsparcia finansowego, dostawami starego sprzętu oraz wysłaniem specjalistów, którzy mieli szkolić żołnierzy UKR, tak naprawdę WB nic nie robiła. Boris Johnson jak i cały rząd WB nie był zainteresowany zaangażowaniem się militarnie w konflikt na Ukrainie, a jedynie prężył muskuły wysyłając flotę na manewry na sporne akweny.

Podpisanie porozumienia przez rosjan i utworzenie Nowo-Rosji dawało nadzieję, że sytuacja na rynku surowców się unormuje, a WB ponownie będzie mogła rozpocząć handel z Rosją.

Okazało się, że wyjście WB z UE było dobrym krokiem, którego konsekwencją było częściowe odtworzenie rolnictwa na terenie wysp, co pozwoliło na częściowe uniknięcie problemów spowodowanych wojną na Ukrainie. W związku z czym rząd nie tylko dostał zielone światło na kolejne przemiany zmierzające do odtworzenia rolnictwa, ale też podwyższono rekordowo wydatki na zbrojenia do poziomu 4% PKB.

Przejęcie Tajwanu przez Chiny ani nie było niespodziewane, ani nie wpłynęło jakoś negatywnie na sytuację w WB. Marynarka jej Królewskiej Mości była aktywnie zaangażowana jedynie w pomoc USA w ewakuacji ludzi oraz dawała zabezpieczenie w razie napięć na linii Chiny-USA.

Królowa stanowczo potępiła zbrojną napaść na Tajwan i to właściwie tyle oficjalnie. Jednak z uwagi na posiadanie przez WB licznych terytoriów zamorskich wprowadzono kolejne nowe projekty okrętów w życie i rozpoczęto ich budowę w stoczniach.

Była to najtrudniejsza dla WB wojna pod względem politycznym. Od lat polityka WB opierała się na współpracy z Izraelem oraz na łagodzeniu konfliktów w tym z Iranem. Bliskość baz WB znajdujących się w Afryce oraz na Cyprze pozwoliły na wsparcie Izraela oraz na obsługę i logistykę wojsk USA, które także uczestniczyły w tym konflikcie. Mimo, że wojna nadal trwa, to w obecnej chwili WB nie musi wspierać swojego sojusznika militarnie, a jedynie użycza swoich baz w celach transportowych.

Po bardzo trudnym okresie wojen i epidemii przyszedł czas na wyczekiwany krach giełdy. Nastroje w całym Zjednoczonym Królestwie (dalej ZK) były złe i nastawione anty rządowo. Na poszczególnych terytoriach zamorskich i w bazach wojskowych panował ogólny marazm i spokój, ale na terenie WB doszło do protestów i mocno rozwinęły się ruchy mocno prawicowe, które krytykowały rząd za brak reakcji na kryzys.

Na początku 2024 roku Karol, książę Walii w wieku 76 lat zmarł na atak serca. Dwa lata później William, książę Cambridge uległ wypadkowi na jachcie i zmarł. Na szczęście linia sukcesyjna do tronu była jeszcze długa, ale na początku 2026 roku zaczęto się obawiać, że 100 letnia królowa umrze zostawiając tron 13-letniemu Jerzemu, który mógłby nie udźwignąć korony, a zarazem nie byłby dla ludu nikim ważnym.

Przez kolejne cztery lata wyczekiwano rychłej śmierci Królowej Elżbiety II, ale w 2030 roku gdy krojono kolejny tort na 104 jej urodziny, uznano, że Królowa żyć będzie kolejne 100 lat i na razie zamknięto ten temat. Od początku kryzysu dość silne wcześniej nacjonalistyczne ugrupowania zwiększyły jeszcze swoje możliwości poprzez ich połączenie w Partię Militarno-Agrarną, która stanowiła odpowiedź na bieżące problemy i marazm rządu. Na jej czele stanął charyzmatyczny aktor Henry Cavill, który w 2026 roku podczas urodzin Królowej otrzymał Order Imperium Brytyjskiego za doprowadzenie do pokojowego rozstrzygnięcia napięć pomiędzy rządem, a prawicą.

W między czasie wojsko zabezpieczyło bazy wojskowe położone zagranicą oraz wzmocniło współpracę z USA, Australią i resztą państw NATO skupiając się na państwach Commonwealthu. Na terenie kliku terytoriów zamorskich wybuchły niewielkie bunty, które były siłą dławione, a na miejscu powiększano obecność wojska.

Wszystko to spowodowało, że podczas wyborów w 2029 roku Królowa Elżbieta II namaściła sir Henrego Cavilla, który był liderem ultraprawicowego ugrupowania militarno-agrarnego, na premiera Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii.

Nowy rząd z silnym wsparciem wiecznej Królowej rusza odbudować siłę Zjednoczonego Królestwa oraz całego Commonwealthu.

Aleksandr Bortnikov - Ojciec chrzestny Rosji

Pandemia


Podczas pandemii Rosja na początku zignorowała zagrożenie, nie wprowadzając żadnych restrykcji. Dopiero gdy zaczęły przychodzić raporty o tym, że służba zdrowia niebawem może być niewydolna, rząd odszedł od swojej polityki, forsując propagandę która była totalnie sprzeczna z poprzednią narracją. Podczas całej zarazy w Rosji zmarło 370 000 osób. Powszechnie uznaje się to za pierwsze pęknięcie w powszechnym odbiorze obrazu Putina oraz jego reżimu wśród zwykłych Rosjan.

Specjalna Operacja Militarna

Po rozpoczęciu przez Putina Specjalnej Operacji Militarnej, Rosja początkowo odnosiła sukcesy i wydawało się że to już koniec w pierwszych dniach wojny. Rzeczywistość jednak okazała się brutalna, Rosja zaczęła ponosić porażkę za porażką, musząc odpuścić Kijów i Czernihów. Dobrze przygotowane i sponsorowane przez zachód ofensywy Ukrainy systematycznie odbierały Rosji terytorium. Putin musiał ogłosić mobilizację co zszokowało cały kraj. Wielu wyszło na ulicę, jednak OMON dokonał szybkiej i sprawnej pacyfikacji. Prowokatorzy trafili pierwsi do batalionów karnych które były bardzo przydatne w rzucaniu mięsa do kontrofensywy. W końcu wojna zaczęła przybierać na rozmiarach, jako że obydwa kraje były w pełni zmobilizowane. Gdy straty doszły do poziomu ponad 150 000 ofiar po każdej ze stron, Putin zgodził spotkać się z Zełeńskim w Ankarze. Doszło do porozumienia i Ukraina uznała niepodległość Noworosji.

Efekt Specjalnej Operacji Militarnej

Choć Putin bardzo promował to jako wielki sukces, wszyscy w kraju wiedzieli jak było naprawdę. To nie była żadna Specjalna Operacja Militarna (choć tę nazwę oczywiście dalej się podtrzymuje) którą mieli przeprowadzić profesjonaliści, lecz pełnoprawna wojna w którą wciągnięto mieszkańców największych rosyjskich miast, wywożąc ich na front. Krąg wewnętrzny Władimira Władimirowicza wiedział, że statek już uderzył o górę lodową. Trzeba było się z niego ewakuować. Wśród Silovików rozpoczęła się gra na śmierć i życie. Wśród nich liczyli się tylko Siergiej Borisowicz Iwanow, Wiktor Petrowicz Iwanow, Siergiej Kużugietowicz Szojgu, Nikołaj Płatonowicz Patruszew oraz Aleksandr Wasiljewicz Bortnikow. Wpierw grono zawiązało sojusz w celu usunięcia Putina. Wbrew pozorą mając wsparcie FSB i wojska nie było to wcale trudne. Po prostu pewnego dnia Władimir Władimirowicz napił się herbaty siedząc samotnie w pokoju. Znaleziono go martwego, powodem śmierci był zawał serca.

Po śmierci Putina

Rosja na skutek tak gwałtownej zmiany władzy musiała wejść na parę lat w okres izolacji. Po śmierci Putina ustalono iż krajem będzie rządzić koalicja złożona z służb wewnętrznych oraz wojska. Premierem został Aleksandr Bortnikow, zaś prezydentem Siergiej Szojgu. Obydwie frakcje żyły ze sobą na bazie bardzo kruchego rozejmu który zaczął pękać, gdy do kraju powrócił… Jerzy Romanow! Natychmiastowo pompowano w niego ogromne środki z kieszeni oligarchów, co od razu wzbudziło podejrzenia wojskowych. Potencjalny car który był w punkcie kulminacyjnym swojej kampanii był po prostu agentem zwerbowanym przez FSB. Wojsko musiało działać, lecz na to czekały służby, które lekko spanikowanych generałów biegających na spotkania kryzysowe ze swoimi kolegami po prostu zdjęły w jednym wielkim skoordynowanym ataku Specnazu i nalotów dronami. Cóż, kadry i tak były skorumpowane oraz nieudolne, więc upieczono dwie pieczenie na jednym ogniu! Bo i miejsce dla młodych talentów się zrobiło! Tyle dobrego było z tego Putina, że był służbistą i plany na odstrzelenie wojskowych (na wypadek buntu) miał gotowe od lat, więc trzeba było tylko oddać jeden telefon.

Rządy FSB
FSB przejęło pełnię władzy w lutym 2025 roku. Kraj trwał w izolacji i odbywała się w nim „restrukturyzacja” jak to ładnie nazwano. Tak naprawdę trwała wielka czystka. Usunięto nielojalnych niedobitków z armii, spacyfikowano jakąkolwiek opozycję, wyjście na ulicę natychmiast kończyło się zsyłką do gułagu, nawet oligarchów usunięto a ich majątki skonfiskowano. Ale to nie tak z dobroci serca tych oligarchów, oj nie! Była to część chytrego planu, FSB szkoliło lub werbowało potajemnie agentów świetnie wyedukowanych w dziedzinie zarządzania, marketingu, finansów. To właśnie oni na skutek różnych machlojek, szantażu i innych przyjemnych metod stawali się najważniejszymi osobami w danych korporacjach. Wszystkie ważne przedsiębiorstwa w kraju trafiły w ręce FSB, które pozwalało im na wolnorynkową rywalizację, bo nieważne kto wygrywał - i tak wygrywało FSB.
Przy okazji koronowano też Jerzego Romanowa na cara. Przyjęcie imienia Borys II było zdecydowanym sygnałem o powrocie do starych wartości Rosji sprzed westernizacji dokonanej przez Piotra Wielkiego. Na szczęście Rosjanie to tak głupi naród, że wszystko co powie propaganda to wartość sprzed westernizacji.
Gdy kraj został uderzony przez kryzys a gospodarka runęła, posiadanie tak wielu podmiotów z dużym kapitałem pozwoliło na krótkochwilowe wprowadzenie centralnego planowania (choć na papierze dalej istniał wolny rynek!). Po prostu wyciągano pieniądze z korporacji pod przykrywką „darowizn” na walkę z kryzysem, co pchano w sztucznie kreowane miejsca pracy oparte na pracy fizycznej. Pozwoliło to powycinać sporo lasów, dróg polnych na Syberii wyklepać trochę, miejsc pod gułagi przygotować, ale co najważniejsze - naród w pełni nie głodował, bo najwspanialszy car zapewnił robotę! Mierną bo mierną, ale na śledzika i wódkę było raz w tygodniu!

Po kryzysie światowym FSB dalej trzyma kraj we względnej izolacji, dbając o odpowiednie warunki by ich konglomeraty się bogaciły, zdecydowanie widać nacisk na zbudowanie silnej gospodarki która tym razem będzie mogła stawić czoła zachodniej. Wyciągnięto lekcję z Ukrainy - budulcem silnej armii musi być potężna gospodarka. W Moskwie znów powstają nowe wieżowce, a Petersburg wyznaczył obszar pod budowę typowego downtown zdominowanego przez drapacze chmur. Rządowe programy zaczynają wspierać startupy technologiczne, przez co na rynku pojawia się wiele drobnych firm, co prawda nikt nie ma wątpliwości że szuka się tu geniusza który stworzy nowy Facebook czy Instagram, bo to ułatwiłoby inwigilację agentom FSB, ale skutkiem tego na pewno jest zdrowy zastrzyk gotówki w rozwój sektora usługowego.

Zaś co do kwestii silnej armii która jest finalnym celem obecnej restrukturyzacji - zaczęto stawiać mocny nacisk na wyspecjalizowane wojska. Ukraina pokazała że tępa piechota to nie metoda. Potrzeba więcej specjalistów jak np specnazu, saperów, piechoty górskiej czy dedykowanych wojsk do walk w miastach. Wywalono cały przestarzały sprzęt, armia może być mniej liczna niż była, ale wszystko musi być trzeciej generacji lub nowszej.

W kwestiach politycznych wszystko maluje się bardzo jasno. Lud kocha Cara Borysa II, zaś Duma kocha Bortnikowa. Zresztą jego kocha też sam Car, bo jest jego agentem. Aleksandr Bortnikow to główny szachista Rosji. Zmęczony życiem 79 letni dyrektor FSB który trzyma wszystko za pysk. Jest architektem całego aparatu terroru który bezlitośnie dławi każdy przejaw oporu, pozwalając żyć w iluzji wolnorynkowego teoretycznie demokratycznego państwa tym, którzy po prostu mają dość i chcą przeżyć życie jakkolwiek się da w dystopijnej Rosji wchodzącej w lata 30.

W 2023 roku miały miejsce przełomowe wybory w IV Rzeczpospolitej Polskiej - PiS 32%, Totalna Opozycja 28%. Wódz Platformy Obywatelskiej i Naczelny Wódz Koalicji Obywatelskiej JE Donald Tusk winą za ową porażkę obarczył dyletantów, defetystów i kolaborantów z ramienia skrajnie lewicowej partii Razem. Wewnątrz opozycyjnej społeczności rozpętała się prawdziwa wojna domowa, a wszelkiej maści entuzjaści komunistycznego modelu skandynawskiego ratowali się w sposoby, w jakie tylko mogli. Komisarz Adrian Zandberg uciekł do kraju swego ojczystego - do Królestwa Danii. Ów nóż w plecy ze strony marksistów nie mógł zostać jednak niepomszczony - w pogoń za Adrianem Zandbergiem i jego kliką ruszyło Sonderkommando "Fuchsrot" pod wodzą Donalda Tuska.

Królestwo Danii wpadło w poważny kryzys, tak jak reszta świata, w roku 2024, w związku z wiadomymi wydarzeniami. Bezrobocie wzrosło masowo, ludzie tracili domy i odbierali sobie życia. Kiedy lokalni politycy okazywali się być niegodni zaufania, otwarci Skandynawowie zwrócili się ku imigrantom - do walki, dosłownie, stanęły ze sobą dwa bloki. Jednym z nich była Komunistyczna Partia Związku Skandynawskiego pod wodzą I Sekretarza Adriana Zandberga - propagandą i terrorem starała się ona podporządkował sobie ulice duńskich miast. W obronie ludności cywilnej stanęła Neoliberalna Partia Sarmatów-Skandynawów pod wodzą Fuhrera Donalda Tuska. Napięcia uliczne szybko przerodziły się w dosyć intensywne walki, terror i totalitaryzm nie mógł jednak zwyciężyć z duchem wolności w serach Duńczyków - tak zwana Armia dla Wolności szybko przeszła do inicjatywy i rozgromiła lewicowych ekstremistów na wyniszczonej ich rządami prowincji, a następnie przeszła do likwidacji czerwonych punktów oporu w zlewaczałych i zepsutych ośrodkach miejskich. Otoczone i bez jakiegokolwiek wsparcia zza granicy padały jedne po drugich, a do największej bitwy doszło o Kopenhagę - tam na polu strategicznym i taktycznym starły się umysły A. Z*ndberga oraz JE Donalda Tuska. I wynik nie mógł być inny - Kopenhaga została zrównana z ziemią, ruiny rozparcelowane i następnie sprywatyzowane dla zagranicznych inwestorów. Teraz Nowa Kopenhaga to przykład tego, jak neoliberalizm góruje nad wszelkimi interwencjonistycznymi pseudonaukami ekonomicznymi. Życie Adriana Zandberga również uległo tak zwanej "prywatyzacji".

Od tego momentu Republika Danii to kraj intensywnie się rozwijający z pomocą prywatnego kapitału i przodujący w coraz to nowszych neoliberalnych pomysłach, które nie tylko podtrzymują ale i dalej napędzają gospodarcze momentum, z którym to Dania pnie się w rankingach, głównie rankingach wolności gospodarczej, na świecie. Donald Tusk z wielkim rozmarzeniem spogląda tez na południe, w kierunku Dojczlandu, który to uważa za kraj godny naśladowania i latarnie wolności, która oświetla mroki dzisiejszego świata i ściąga do siebie tych, którzy zagubili się w tych mrocznych, interwencjonistycznych czasach.

Ostatnia dekada trzymała w napięciu cały świat i Szwajcaria nie była od tego wyjątkiem. Wiele wydarzeń sprawiło, że zatrzęsło całym krajem na różne sposoby.


Pierwsza przeszła epidemia Coronovirusa. Początkowo nie odczuto w tym kraju większych skutków, jednak po kilku miesiącach liczba zachorowań mimo małej ludności bardzo szybko poszybowała w górę. Zgromadzenie Federalne wraz z Radą Federalną zareagowały natychmiastowo wprowadzając zaostrzenia, które z każdego dnia stawały się coraz mocniejsze. Nie zamknięto jednak całego kraju, jednak życie w nim było mocno ograniczone. Wszelkie spotkania powyżej 5 osób były zakazane, a otwarte były jedynie sklepy spożywcze. Gospodarka mocno na tym oberwała, jednak decyzja była słuszna, gdyż zachorowania momentalnie zaczęły spadać, a pandemia w drugiej połowie roku była już opanowana, gdy inne kraje męczyły się z nią dalej.

Szwajcaria nie poniosła także dużej umieralności. Ze względu na naturalność, którą zachowywali od lat, nie musieli pakować w budżet militarny grubych milionów, a mogli przeznaczyć to wszystko w Służbę Zdrowia, która i tak już była dobrze rozwinięta, więc kraj pod tym względem był bardzo dobrze przygotowany.

Początkowy upadek gospodarczy, wywołany lockdownem, szybko poszybował w górę, gdy obostrzenia zaczęto ściągać. Kiedy wiele państw sąsiednich zaostrzyło przepisy pandemiczne i ograniczało swoje gospodarki, tak Szwajcaria mogła pracować prawie pewną parą, jednak straty jakie ponieśli przy stracie, były nie do odrobienia.


Gdy wydawało się, że sytuacja się uspokaja, a inne kraje powoli odbudowywały się i większość ogłosiła zakończenie pandemii w swoich krajach, Rosja napadła na Ukrainę. Szwajcaria jak to miała w zwyczaju, była naturalna. Jednak z czasem, gdy docierało do nich jakich zbrodni popełniają Rosyjscy zbrodniarze z Putinem na czele, po raz pierwszy od 207 lat Szwajcarscy rządzący postanowili opowiedzieć się po jednej ze stron, z dużym poparciem społeczeństwa, które było przeciwne Rosyjskiej zbrodni. Natychmiast zorganizowano pomoce humanitarne oraz wysyłanie sprzętu wojskowego na teren Ukrainy.

W ten sposób Szwajcaria utraciła swoją wieczystą neutralność, która była uznana przez większość światowych państw. Federacja jednak będąca krajem stosującym często demokrację bezpośrednią w końcu zdecydowała się na referendum, w którym ludzie mieli zdecydować się jak ma wyglądać dalsza polityka. Większość była przekonana, że chwilę zdecydują, aby Szwajcaria wróciła do neutralności i skupiła się na własnej gospodarce. Jednak ludzie widząc co dzieje się na świecie, przegłosowali zdecydowaną większością, że Szwajcaria powinna stanąć po stronie NATO, zainwestować w wojsko, które było zaniedbane przez ostatnie dekady, chociaż nie pod względem jakościowym, a ilościowym.


Federacje podjęły odpowiednie kroki względem głosowania ludności, ale na drodze stanął im kolejny kryzys, który tylko piętnował sytuację. Pierwszy strzał Szwajcaria dostała w trakcie pandemii, z którego się podniosła. Drugi strzał padł po inwazji Rosji na Ukrainę, gdzie jednak mimo skoku cenowego w całej Europie, kraj dzięki jednemu z wyższych PKB na świecie, mógł sobie poradzić obniżając ceny obywatelom i wiele kosztów biorąc na siebie wykorzystując własne rezerwy. Trzeci strzał, nastąpił po kryzysie w 2024 roku.

Z początku Szwajcarzy byli pewni, że podniosą się z kolan jak poprzednie dwa razy, jednak tutaj cios był mocniejszy. Ceny surowców poszybowały do góry, kraje zaprzestały ich sprzedawania, a więc nawet już rezerwy Szwajcarskie nie wystarczały, aby obniżać ceny obywatelom. Jednym z dużych plusów, które doceniło społeczeństwo, był fakt, że kraj dzięki skutecznym działaniom rządowym nie musiał się zadłużać u innych, a ciągle działał opierając się na własnych nogach. Niemniej jednak inwestycje, które zamiast w gospodarkę, zostały zainwestowane w siły zbrojne, były odczuwalne. Naród nie miał o to pretensji ani do Rady, ani do Zgromadzenia, gdyż sam o tym zdecydował w referendach i to nie jednych, gdyż rok w rok, gdy głosowano we własnych okręgach, jednocześnie przeprowadzano referendum w tej kwestii. Decyzję wahały się, zmieniały, jednak zawsze zdecydowanie była przewaga na kontynuowanie polityki militarnej i nie wracanie do naturalności.


Mimo nienaturalnej sytuacji, która działa się przez ostatnie lata, Szwajcarii udało się zachować stabilizację bez większych ekscesów. Co prawda zdarzały się mniejsze zamieszki, które udało się powstrzymać bez użycia większej siły, a czasem nawet pokojowo. Kontynuacja demokracji bezpośredniej w największych problemach, a także uświadamianie społeczeństwa, jakie są możliwe wyjścia spowodowały, że zachowano dalej politykę Federalno Demokratyczną i Parlamentarną. Dalej co rok wybierany jest nowy wiceprezydent z Rady Federalnej, który w kolejnym roku obejmuje urząd Prezydenta. Podobnie swoje zasady zachowało Zgromadzenie Federalne, które składające się z dwóch izb Rady Narodu i Kantonów, co rok wybierają nowych przedstawicieli bez możliwości ponownej kandydatury.


Co będzie? Tego nie wie nikt. Ale zapewne na bieg historii odbije się piętno złamania ponad dwusetnej neutralności, potężna epidemia, a także nowa wojna na horyzoncie. Szczególnie te piętno odbije się na Szwajcarii, która kiedyś inwestowała większość budżetu w gospodarkę i rozwój państwa, teraz spore środki przeznacza na zbrojenia, a chęć ludu na obalanie rządów tyrańczych jest dosyć duża. Przyszłość Szwajcarii będzie bardzo inna od tego, czego jej obywatele doświadczali w ostatnich stuleciach. Na pewno wywoła to kolejne zamieszki, gdyż efekty tych działań dopiero zaczyna się odczuwać. Nie każdemu podoba się fakt utraty wielu dóbr, luksusów, a tych będzie coraz mniej i będą coraz trudniej dostępne i cenione. Czy to będą ciężkie czasy dla Szwajcarii? To jest pewne, ale jak ciężkie... czas pokaże.