Bieda na Południu Afryki

Dyrektoriat w natarciu

Południowa Afryka od lat zmagała się z konfliktami na tle rasowym i narodowościowym, które po zajęciu Lesotho i Eswatini tylko eskalowały. Wcielenie trzech milionów osób w struktury RPA przyniosło tylko biedną masę podatną na radykalizację, była to beczka prochu która miała wybuchnąć w najbliższym czasie i na tę eksplozję nie musieliśmy długo czekać. Czternasty lipca przeszedł do historii jako „Afrykańskie World Trade Center”, a przynajmniej taki obraz tworzyła rządowa propaganda, która przedstawiała wybuch samochodu-pułapki w stolicy kraju jako jawne wypowiedzenie wojny przez terrorystów. Świat widział w tym lekkie wyolbrzymienie, ale faktycznie, w godzinach porannych gdy ludzie spieszyli się do pracy w centrum miasta wybuchł van wypełniony ładunkami wybuchowymi oraz gwoździami. Ci którzy przeżyli eksplozję zostali zasypani gradem metalowych pocisków, którymi stały się rozpędzone do ogromnych prędkości gwoździe. Pierwsi dziennikarze którzy dotarli na miejsce byli w szoku, na nagraniach z miejsca zdarzenia trzeba było wyblurować w zasadzie wszystko, na ulicy leżało 108 ciał zabitych osób, wiele porozrywanych na kawałki przez eksplozję, lub zmasakrowanych odłamkami i gwoździami. Do tego ponad dwustu rannych. 



Dla Dyrektoriatu był to wake up call, powiedziano basta, natychmiast wszczęto śledztwo które bardzo szybko na podstawie nagrań z kamer przemysłowych jak i innych dowodów powiązało z zamachem grupę terrorystyczną „Vermelhos Camaradas”, której głównym celem jest wprowadzenie stalinizmu w całej Afryce jako odpowiedzi na głód i inne problemy nękające kontynent.

Tak się złożyło, że ich baza znajdowała się w Mozambiku, a operacja anty-terrorystyczna ogłoszona przez Dyrektoriat zakładała usunięcie obecnego rządu tego kraju, który oskarżono o współpracę z terrorystami z VS. 

Niezwłocznie rozpoczęto operację militarną, siły RPA przekroczyły granicę z Mozambikiem i dzięki swojej przewadze technologicznej z łatwością parły na północ. Armia tego afrykańskiego kraju przypominała bardziej siły jakiegoś watażki niż regularne wojsko, brakowało ciężkiego sprzętu, jedyny jaki był to dostarczone przez Związek Radziecki złomy z lat 50 które nie miały żadnych szans w starciu. 
Maputo, czyli stolica kraju została zdobyta już drugiego dnia walk, wynikało to nie tylko z fatalnego stanu sił obrońców, ale przede wszystkim z położenia geograficznego - miasto będące tuż przy granicy z RPA nie miało nawet czasu przygotować sensownego perymetru obronnego. Wzięto je szturmem. Rząd został pojmany podczas próby ewakuacji na północ, a po 128 godzinach walki podpisano akt kapitulacji. 



Nowy rząd Mozambiku jest skrajnie przyjazny Dyrektoriatowi i nikt nie ma złudzeń co do stanu faktycznego - po prostu zainstalowano tam marionetki które już zgłosiły chęć dołączenia do Sino-African Cooperation for Development, co tylko i wyłącznie pozwoli wykupić kapitał kraju przez te dwa obce państwa i umocnić pozycję RPA na kontynencie afrykańskim.

"Dezanifikacja" Namibii




Gdy Dyrektoriat Afryki Południowej ogłosił że wkracza zbrojnie do Namibii w celu denazyfikacji czy też dezanifikacji jak to nazwali eksperci Namibii, większość uznała to po prostu za głowią wymówkę. W końcu jacy nazisci na południu Afryki nikt o niczym takim nie słyszał od czasu dekolonizacji.

A jednak gdy żołnierze DPA przekroczyli słabo broniona granice, na światło dzienne wypłynęły zdjęcia baraków do złudzenia przypominających te z Oświęcimia oraz zamkniętych w nich białych ludzki w pasiastych piżamach.

Namibia pomimo przewagi wroga broni się zaciekle, próbując zadawać mu jak najdotkliwsze straty, jednak w ten sposób jest w stanie jedynie spowolnić, liczniejsza i lepiej uzbrojoną armię DPA. Po około miesiącu zaciekłych walk wojska DPA dotarły i zajęły szturmem stolicę. Podczas walk udało się schwytać uciekający z kraju rząd Namibii który wkrótce potem przetransportowany został w głąb DPA by stanąć przed trybunałem za zbrodnie przeciwko ludzkości.

Po zdobyciu Namibii żołnierze zadbali o przekazanie pomocy humanitarnej poszkodowanej ludności tym samym zdobywając sobie przychylność przynajmniej jakiejś jej części.