II wojna Irańsko - Izraelska

Bliski wschód - jedna z kolebek współczesnej cywilizacji. Rejon świata nękany od ponad 2 tysięcy lat wojnami religijnymi. Odkąd swoje macki rozwinęli tutaj Grecy Aleksandra Macedońskiego, a później Rzymianie - jeden z najbardziej niestabilnych "cywilizowanych" regionów świata. Na tym Bliskim Wschodzie od 1948 roku trwa najnowszy dziejowo konflikt - Żydów ze światem Islamskim. Żydzi przy wsparciu Stanów Zjednoczonych pokazali wiele razy, że nawet najmniejsi mogą zrobić wiele. Przy poparciu Amerykanów w 3 dekadzie XXI wieku Izrael niemalże całkowicie zdemolował Kraj Persów, lecz przez światowe zawirowania - musiał porzucić dalsze plany całkowitego zniszczenia Irańskiej Republiki Rewolucyjnej w I wojnie irańsko-izraelskiej.

II wojna irańsko-izraelska wybuchła turę temu. Informacje są znane wszystkim - Izrael zaatakował Iran. Ten sam Izrael w III kwartale 2030 jest w pełnym natarciu na ziemie i góry Persji. Nowy sprzęt zaczyna docierać na front, lecz momentalnie i ekspresowo przychodzą niepokojące, wstrząsające dla Armii Żydowskiej wieści z samego Izraela. Na dodatek Irańczycy niemalże w tym samym momencie dokonują zmasowanego ostrzału rakietowego na pozycje wojsk kraju Dawida. Na Izrael została utworzona koalicja - Egiptu, Jordanii i Iranu. Sytuacja ziem Państwa Izrael staje się nieciekawa, dlatego też czym prędzej Izraelskie jednostki zaczynają szybko wycofywać się z Iranu, w celu przegrupowania do obrony swojego własnego kraju.

Poza rodzimymi ziemiami Izraela - Siły Jordańsko-Egipskie dokonują inwazji na Irak. Wojska koalicji przemieszczają się w kierunku Bagdadu. Żydzi są w odwrocie z Irańskich ziemi. Sytuacja tych jednostek, Irackiej marionetki oraz Państwa Izrael staje się naprawdę, ale to naprawdę nieciekawa. W Sztabie Izraela pomimo przytłaczających wiadomości panuje jednak porządek i dzięki odpowiedniej dyscyplinie spora część Wojsk Żydowskich szybko relokuje się na front Iracko-Jordański bez znacznych strat. Potężne wsparcie z powietrza - samolotów żydowskich - toruje drogę w kierunku Jordanii. Na autostradzie "1" pod Rutbą spotykają się wojska koalicji Jordańskiej z siłami Izraelsko-Irackimi. Ma miejsce tutaj kluczowa bitwa "o drogę do Bagdadu". Żydzi szybko wygrywają bitwę i zmuszają wojska koalicji do odwrotu. Siły koalicji są wypychane z Iraku, cofają się ponosząc straty i ostatecznie zostają odepchnięte do końca III kwartału aż po granicę jordańsko-iracką.

Tymczasem kiedy te wszystkie wydarzenia mają miejsce w Iraku i Iranie - Ziemie Izraela są atakowane. Siły powietrzno-desantowe Egiptu przedostają się na teren Izraela z zamiarem zajęcia Tel - Avivu i Jerozolimy. Jednostki ladują, lecz to co na nich czeka staje się dla nich największym koszmarem. Tuż po desancie obrona przeciw-lotnicza i siły powietrzne Izraela masakrują Egipską eskadrę samolotów transportowych. Pozostałe samoloty transportowe wycofują się z pola walki, co jest równoznaczne z brakami dostaw wystarczających ilości amunicji i prowiantu dla walczących żołnierzy. Siły Koalicji nie są wstanie dosięgnąć samolotów Izraela - w celu zdominowania przestrzeni powietrznej i wykonywania zrzutów zaopatrzenia- ze względu na znaczącą siłę całego Izraelskiego lotnictwa.

Spadochroniarze co prawda zajmują pierwsze, mniejsze dzielnice miast, lecz wkrótce są atakowani przez Siły Obrony Izraela  i dzieleni na coraz mniejsze grupy. Spadochroniarzom szybko zaczyna brakować odpowiedniej ilości amunicji, a na dodatek z powietrza ich pozycje atakują Izraelskie drony. Defetyzm i zrezygnowanie szybko zaczyna pojawiać się wśród powietrznodesantowców. Ich klęska jest przypięczetowana i po tygodniu walk- większość zostaje zabita, zaś pozostała przy życiu garstka żołnierzy kapituluje. Operacja powietrzno-desantowa kończy się kompletną porażką.

Inne wydarzenia mają miejsce na regularnym froncie. Tutaj wojska koalicji odnoszą wielkie sukcesy. Wojska Irańskie - po odwrocie Żydów z Persji - z pełnym impetem gonią cofające się jednostki Żydowsko-Irackie. Żydów opanowuje wielki strach... Irańskie postępy i ataki na innych frontach. Zostają oni pozostawieni samym sobie. Irańczycy w ciągu 3 miesięcy odbijają wszystkie swoje ziemie, wkraczają na ziemie Iraku i podchodzą aż pod Bagdad.

A wracając do samego Izraela - Palestyńczycy widząc sposobność próbują wzniecić powstanie, w celu wsparcia wojsk koalicji oraz wsparcia walk o swoją niepodległość. Niektóre grupy powstańców zostają zmasakrowane przez bardzo nowoczesne drony lotnictwa izraelskiego, lecz inne stają się nieocenionym wsparciem dla przyszłych sukcesów Egiptu i Jordanii. I ten też sukces udaje się osiągnąć - Siły Koalicji przebijają się do miasta Haifa i po krótkich walkach miasto to upada- z kierunku Jordańskiego. Inna sytuacja ma miejscę w Jerozolimie, stolicy Izraela, w której od 2 miesięcy toczą się ciężkie walki. Zapach trupów, rzeka krwi i obraz rozpaczy staję się normą na przedpolach Izraelskiej stolicy, a także w niektórych dzielnicach miasta. Zdyscyplinowani i niemający nic do stracenia Żydzi stoją w obliczu życia i śmierci, dlatego też z pełną zażartością - wręcz fanatyzmem - bronią Jerozolimy.

Na kierunku południowym egipskie wojska wyzwalają strefę gazy, a także zajmują część południowego terytorium Izraela. Dalsze postępy na południu są ograniczane przez lotnictwo Izraela. Pomimo tego Armia Egipska powoli przesuwa się naprzód ku północy. Siły Obrony Izraela bez kluczowych do operacji manewrowych czołgów nie są w stanie zepchnąć Egipcjan z powrotem poza granice Izraela. Akcje zaczepne są jednak na porządku dziennym, a niemal o każde miasto trwają walki - krótsze, bądź dłuższe, ale jednak trwają..


Podsumowanie
Sytuacja Izraela jest tragiczna. Kiedy wydawało się, że przeciwko Iranowi jest on wstanie dokonać znacznych postępów - powstała koalicja obróciła te nadzieje niemalże o 180 stopni. Teraz to Izrael woła o pomoc. Jeśli jej nie otrzyma, to wówczas możemy być świadkami finalnego upadku Izraela na Bliskim Wschodzie. Żydzi nie poddadzą się jednak od razu - wciąż mają doborowe, doświadczone i bardzo dobrze uzbrojone jednostki, które zapewne napsują krwi całej koalicji. Na granicy Jordańsko-Irackiej znajdują się najlepsze jednostki Izraela, które wkrótce mogą wyeliminować Jordanię z gry.


Straty

Egipt:
1D piech zmech
3D piech powietrzno - desant
4 zestawy rakiet balistycznych
1E Myśliwców
1E Samolotów Transportowych

Izrael, Jordania, Iran(boty więc się nie podaje)

Po wydarzeniach ostatniego kwartału sytuacja na Bliskim Wschodzie potoczyła się błyskawicznie. W tym samym czasie, kiedy toczyła się bitwa o Jerozolimę –  toczyły się również rozmowy między rządzącymi Izraela i Egiptu o deeskalacji konfliktu. Rząd Izraela próbował uchować swój kraj przy życiu poprzez różnorodne ustępstwa, jednak konflikt arabsko-żydowski zaszedł już zbyt daleko.

Izraelskie Siły z Iraku rozpoczęły poważną ofensywę na terytorium Jordanii, odnosząc nawet sukcesy, lecz po 2 tygodniach postępów ofensywa się załamała. Dalszy atak został wstrzymany przez Żydowską generalicję. Tutejsza armia Izraela nie otrzymała kluczowych do dalszej ofensywy dostaw zaopatrzenia, a to wszystko z powodu opanowania przez Iran kluczowego obszaru rolniczo-przemysłowego Iraku - północny Kurdystan i Eufrat został zajęty jeszcze w poprzednim kwartale - oraz braku dostępu do źródeł z Izraela – odcięte łańcuchy dostaw przez Syrię i Jordanię.  Armii Izraela nie pozostało nic innego jak się wycofać z Jordanii, a kiedy już to zrobiła, to okazało się, że na swoich plecach ma Islamskie Siły Rewolucyjnej Republiki Iranu. Postępy wojsk irańskich były równie znaczące, co wydarzenia związane z upadkiem Jerozolimy.
Ponosząc spore straty – Armii Egipsko-Jordańskiej udało się w końcu zająć Jerozolimę po miesiącu kolejnych walk i wraz z tym kluczowym momentem konfliktu nastąpił szybki i nieubłagany jego koniec. W zdobyciu Jerozolimy pomogli ochotnicy z Syrii, między innymi weterani Syryjskiej Wojny Domowej, których udział w walkach miejskich był znaczny. Jerozolima w wyniku 4 miesięcznych walk została znacznie zniszczona i wymaga odbudowy, która może kosztować dziesiątki, jak nie setki miliardów dolarów.

Po upadku Jerozolimy rząd Izraela w Tel Avivie dogadał się ostatecznie z władzami Egiptu. Żydowski rząd uzyskał pozwolenie na ewakuację z Bliskiego Wschodu. Żydzi wraz z rządzącymi zaczęli uciekać(„ewakuować się”) z kraju wykorzystując dogodny dla siebie moment i pobłażliwość Egipcjan. W tym regionie po utracie państwowości mogłoby bowiem spotkać ich coś gorszego. Niektóre państwa arabskie nie są zadowolone z takiego obrotu sprawy, jednak ten cieszy Palestyńczyków, ponieważ w końcu będą mogli żyć w pokoju i wolności nieograniczanej przez Państwo Izrael.

Po ewakuacji rządu Izraela oraz części obywateli nastąpiła szybka kapitulacja państwa i Izraelskich Sił Obronnych. Ucieczka pozostałych Izraelitów nadal trwa. Niektórzy już zostali wytropieni przez islamskich fanatyków – zarówno żołnierzy, jak i ochotników – a następnie zostali rozstrzelani lub ścięci.


Podsumowanie
*Po kapitulacji Izraela Jordania oficjalnie ogłasza swoje przyłączenie do Nowej Federacji Półksiężyca zainicjowanej przez Egipt.
*Jerozolima po ciężkich walkach wymaga odbudowy.
*Iran zajął cały Irak i w związku z tym Irańska Armia Rewolucyjna zagarnęła Żydowski sprzęt ciężki, sprzęt lekki, a także samoloty znajdujące się w Iraku.
*Błyskawiczna akcja w Palestynie wywołała niepokój w Teheranie. Pierw Izrael, a teraz Egipt – staje się godnym dla Irańczyków przeciwnikiem. Iran jest zaniepokojony tym faktem. Z pewnością będzie on szukał sojuszników, aby ograniczyć rozrost Egipskich wpływów.
*Żydzi, którzy uciekli z Izraela szukają nowego, "stałego" domu dla siebie.

Straty:

Egipt
2D Czołgów
1D Piechoty Zmech
2D Piechoty Pow- Desant
2E Myśliwców

Władze Federacji Półksiężyca poczuły się głęboko urażone zdradą ze strony Iranu, który podstępnie zajął cały Irak, twierdząc iż ziemie te należą się Irańczykom jako rekompensata za wysiłek włożony w pokonanie Izraela. Jak wiadomo, na bliskim wschodzie pokój jest zjawiskiem nienaturalnym, więc po eliminacji państwa żydowskiego należało czym prędzej rozpętać kolejny konflikt. Wojska Federacji Półksiężyca wykorzystując element zaskoczenia zaatakowały zdezorientowanych żołnierzy Iranu. Nieprzygotowanie Irańczyków do obrony zostało dodatkowo spotęgowane brakiem lotnictwa, więc powiedzieć, że ich zwiad kulał to jak nic nie powiedzieć. Fakt nieposiadania sił powietrznych był dla Iranu zgubny też z innego powodu: nie było komu powstrzymać egipskich samolotów transportowych przewożących spadochroniarzy prosto nad Teheran! Gdy w Iraku wojska Federacji Półksiężyca nacierały hardo do przodu, omijając góry i inne przeszkody terenowe, Iran musiał odesłać większość sił by bronić stolicy. Zastosowanie takiej taktyki pozwoliło agresorom w szybkim tempie zająć większość terytorium Iraku, pomijając wspomniane góry, gdzie schronienie znaleźli liczni partyzanci.

Do tego należy dodać że desant na południu kraju okazał się dość skomplikowaną operacją ze względu na dość liczne jednostki iranu w tamtym rejonie broniących wybrzeża przed desantami po zwiedzie powietrznym uznano, że to jest zbyt ryzkowana operacja i zaniechano jej

Desanty spadochronowe wokół Teheranu były na tyle liczne, że szybko zablokowano miasto i odparto odsiecz przybyłą z Iraku. Następnie egipscy spadochroniarze wdarli się do stolicy nieprzyjaciela i dość sprawnie pochwycili rząd, który postanowił uhonorować dawne perskie tradycje. Król Persji Dariusz uciekał przed Aleksandrem Wielkim, a rząd obecnego Iranu uciekł od odpowiedzialności i tchórzliwie podpisał akt kapitulacji przed Federacją Półksiężyca. Nie oznacza to jednak końca problemów dla Egipcjan i ich zauszników. Tylko Irak został zajęty w całości (nie licząc Gór Kurdystańskich, gdzie partyzanci zdołali odeprzeć najeźdźców), natomiast do pełnego podporządkowania terytorium Iranu wciąż jest długa droga. Większość Irańczyków, którzy uwierzyli w swoją siłę podczas wojen z Izraelem, nie pogodziła się z tchórzliwą decyzją władz w Teheranie. Na terenie całego Iranu powstają szyickie bojówki, które przysięgają Allahowi wyprzeć sunnickich najeźdźców ze świętej perskiej ziemi. Także inne kraje regionu, szczególnie Turcja oraz Arabia Saudyjska z coraz większym niepokojem przyglądają się wzrostowi znaczenia Egiptu, w którym widzą główną siłę destabilizującą świat arabski.

Mapka

Straty

Egipt
2D Piechoty Zmech
1D Czołgów
3D Piechoty Powietrzno -desantowej
3D Piechoty zmotoryzowanej

Iran
4D Piechoty zmot
1D Czołgów
3B Artylerii
4D Piechoty zmech

Cóż, gdy sytuacja w Iranie jako tako się uspokoiła i nowe tymczasowe władze podpisały rozejm z Federacja Półksiężyca, ta postanowiła sobie podporządkować sobie kolejny kawałek świata, a był to półwysep arabski.
Rozpoczęła się bratobójcza wojna.

Niestety dla Armii Federacji, nie był to najlepszy okres do ataku, było potwornie gorąco, przez co ofensywa szła wolniej, do tego żaden z krajów ani ZEA ani Kuwejt postanowił nie kapitulować, co jak co ale arabom woli walki nie brakuje.
Federacja wyrosła na lidera regionu, przez co Arabia Saudyjska już od dłuższego czasu szykowała się. Przygotowali sporą armię, która miałaby odeprzeć przeciwnika.

Z początku wojna szła po myśli generałów z Federacji, może to cześć taktyki arabów upadł Kuwejt i ZEA i Bahrajn zajęto też pół kraju, praktycznie bez większego oporu, ale gdy wkroczono na drogi do Rijadu i Mekki wtedy to dopiero Arabowie uaktywnili sie przygotowali zasadzkę i odepchnęli dzięki licznym siłom piechoty i własnych czołgów Egipcjan

Desanty powietrzne są dość znaną taktyką Egipcjan, dlatego arabowie przygotowali liczne systemy p- lot w całym kraju by odpierać takie próby, po działaniach zwiadowczych Federacja odpuszczała wysyłania swoich ludzi na pewną śmierć. Federacja ma znaczną przewagę w powietrzu jednak nowoczesne systemy przeciwlotnicze strąciły kilkadziesiąt maszyn

Straty po obu stronach są dość znaczne. Do wojny włączył się również Jemen i Oman wysyłając wsparcie arabom, wiedząc że zapewne bedą następni




Straty

Egipt
4D Czołgów
1D Piechota Zmech
1D Piechota Zmot
1E Myśliwców

Federacja Półksiężyca, jeszcze niedawny dominator Bliskiego Wschodu. Zdobywca Izraela, Palestyny, Jordanii, Iraku i sporej części Iranu. Przywódcy Federacji gdzieś się przeliczyli w swoich kalkulacjach i co-kwartalna inwazja za inwazją nie mogła się skończyć zbyt dobrze dla nich. Jeszcze 1 lipca 2031 roku Federacja kontrolowała 50% terytorium Bliskiego Wschodu. Ich siły były głęboko w terytorium Iranu i Arabii Saudyjskiej. Z tym pierwszym 1 kwietnia został podpisany rozejm na czas nieokreślony, więc misja sił Federacji nie została dokończona.

Jeśli chodzi o ofensywę Federacji Półksiężyca w kierunku Arabii Saudyjskiej i pozostałej części półwyspu Arabskiego, to była ona pod pełną kontrolą, aż do starcia o święte miejsca Islamu. Arabia Saudyjska wraz z sojusznikami przygotowała spore siły, które udział w wielkiej zasadzce, wielkiej masakrze. Ale o tym już wiemy. I w tym momencie ofensywa Federacji Półksiężyca stanęła w martwym punkcie i oczekiwała na dalsze rozkazy z Kairu. Rozkazy, które nigdy nie dotarły, a dowódcy wraz ze sztabem frontowym musieli działać na własną rękę.

Arabia Saudyjska od kwietnia 2031, od pierwszych dni Półksiężycowej inwazji, prowadziła potężną, masową mobilizację. 1 lipca, po pierwszych zwycięstwach Arabów, zakończyła się mobilizacja sił głównych Arabii Saudyjskiej, jednak trwała wciąż mobilizacja sił 2 rzutu. Egipcjanie mogli wciąż wykorzystać ten fakt, jednak front wtedy jeszcze nie ruszył przez brak rozkazów i cały czas stał w miejscu. Siły Egipskie i Arabskie po prostu utrzymywały swoje dotychczasowe frontowe pozycje. Dany czas Arabowie wykorzystali do licznych, ukrytych przegrupowań i przygotowania swoich jednostek do kontrofensywy. Wkrótce okazało się także, że na froncie Arabsko-Egipskim pojawił się nowy, nowczesny sprzęt z zagranicy, który już wkrótce miał stać się główną przyczyną Egipskich niepowodzeń w Arabii Saudyjskiej.

10 lipca rozgrzmiała Arabska artyleria, a niezliczone masy piechoty, Islamskim fanatyków rozpoczęły wyzwalanie zdobytych przez Egipt ziemi. Egipskie działania lotnicze zostały ograniczone przez aktywność licznych i nowoczesnych baterii przeciw-lotniczych Arabów, więc czołgi i wojska lądowe Federacji Półksiężyca nie miały zbyt dużego pola manewru. Jedynym rozwiązaniem okazał się powolny odwrót sił Egipskich, w celu przegrupowań i zmiany strategii. Zmiana miała okazać się wkrótce niemożliwa z powodu wydarzeń na wschodzie Federacji Półksiężyca...

Skrzywdzony i zdradzony Iran, zaatakowany pół roku temu przez Siły Egipskie, zdecydował się zerwać rozejm. Nowy Przywódca Religijny szybko przywrócił sprawczość Irańskiemu rządowi, zreorganizował część Irańskiej armii, a wśród Irańczyków zapanowało pragnienie zemsty za doznane krzywdy. Tutejsze jednostki Egipskie i siły rządowe Federacji Półksiężyca zdecydowały się na wywiezienie czego tylko można z Iranu. Sporo Irańskich kosztowności zostało zagarniętych przez żołnierzy Egiptu, w ramach "odszkodowania" za zerwany rozejm.  Jednostki Federacji zaczęły wycofywać się z terytorium Iranu na terytorium Iraku.

Podczas gdy Armia Arabska odnosiła zwycięstwa na Półwyspie - na początku sierpnia - w Bagdadzie zgromadzili się ludzie i doszło do protestów. Wkrótce i w kilku innych irackich miastach zaczęli gromadzić się ludzie. Wszystko wyglądało tak, jakby było sterowane z zewnątrz przez nieznanego gracza. Wiadomo, że Egipcjanie znaleźli sobie wrogów na Bliskim Wschodzie niemal wszędzie. Począwszy od Żydów, przez Irańczyków, aż po Arabów. Wszyscy Ci mogli podejmować próby destabilizacji Iraku, który jeszcze niemal rok temu był Izraelską satelitą. Łatwiej jest namieszać w regionie, w którym nie ma stałej władzy i tak też zapewne dokonał nieznany "bohater Iraku".

Wycofujące się z Iranu jednostki miały ograniczone pole manewru ze względu na Irackie protesty. Linią obronną miała być granica Iracka, lecz wobec takiego obrotu sytuacji i nie mając wytycznych z Kairu - dowódcy zdecydowali się na szybką dyslokację, relokację do Jordanii. Sztab Egiptu dowodzący jednostkami na wschodzie, w Iraku, uznał próbę pacyfikacji protestów za bezsensowną wobec podchodzenia do terytorium Jordanii jednostek Arabskich i potencjalną możliwość przecięcia frontu Arabskiego na pół.

We wrześniu Siły Irańskie odzyskały całe swoje terytorium, w Iraku sytuacja była niewiadoma ze względu na ograniczone działania policjantów Federacji Półksiężyca, zaś front Arabsko-Półksiężycowy powrócił do stanu z 1 kwietnia 2031 roku.

We wrześniu okazało się także, że Siły Arabskie dysponują większą ilością czołgów od Wojsk Federacji Półksiężyca. Wkrótce pancerny trzon potomków Mahometa miał przynieść zgubę wojskom Egiptu. Uderzenie w kierunku Półwyspu Synaj przełamało front w tutejszej okolicy. I w tym też właśnie momencie okazało się, że może dojść do okrążenia Sił Egipskich w Palestynie i Jordanii. Dowódcy ponownie zdecydowali się dokonać taktycznego odwrotu. Ponosząc spore straty, zwłaszcza w lotnictwie, zdołano przetrzymać uderzenie Arabskie w kierunku Półwyspu Synaj. Dzięki temu ogromnemu poświęceniu spora część Egipskich sił lądowych wycofała się na Synaj i za kanał Sueski. Nowy odcinek frontu został pod koniec września ustalony na dawnej granicy Egipsko-Jordańskiej i tym samym dzień 29 września 2031 przeszedł do historii jako upadek większości wpływów Federacji Półksiężyca na Bliskim Wschodzie.


Sens istnienia Federacji Półksiężyca został niemalże zniszczony przez Armię Arabską i znienawidzoną Armię Irańską. Doprowadziła do tego, z pewnością, błędna polityka Egiptu i wyhodowanie sobie (sporej ilości) wrogów, w najbardziej wojującej części świata, czyli na Bliskim Wschodzie. Egipt utracił spore terytorium i jego znaczenie znacząco zmalało, lecz mimo tego jego sytuacja strategiczna nie jest jeszcze aż tak zła. Inaczej się to ma, jeśli chodzi o politykę - tutaj w Kairze doszło już do protestów, z powodu niepowodzeń. Być może rząd będzie zmuszony podpisać rozejm i podać się do dymisji, ponieważ nadszarpniętą reputację byłoby już trudno odbudować. Pytanie jedynie czy rozejm zaakceptują Arabowie, którzy stoją u wrót Afryki. Ale czy będą w stanie sforsować Kanał Sueski? Czy uśmiechają się spore straty? To są już inne pytania na które istnieją nieznane nam odpowiedzi...

Mapa:

Podsumowanie
-Egipt traci wszystkie tereny podbite na Bliskim Wschodzie do 1 lipca 2031. Granica wraca niemalże do stanu z 1 stycznia 2030.
-Irak uzyskuje niepodległość. Protesty były zbyt silne i wkrótce zostały wsparte przez ofensywę Iranu.
-W Egipcie obywatele są niezadowoleni z powodu niepowodzeń. Trwają protesty.