II Wojna Koreańska

Korea Północna przez wiele lat cieszyła się szczególnie bliskimi stosunkami dyplomatycznymi z Chińską Republiką Ludową, która przez wielu uważana była za najbliższego na arenie międzynarodowej sojusznika totalitarnego reżimu z Pjongjangu. Na nieszczęście jednak dla dynastii Kimów, wraz ze wzrostem wpływów Bailianjiao w Państwie Środka i ustanowieniu tam rządu lojalnego wobec tej korporacji, czasy te najwyraźniej się zakończyły. Tym bardziej, że na początku tegoż kwartału oddziały chińskiej armii przekroczyły granicę z Koreą Północną, bez żadnego ostrzeżenia i ku zaskoczeniu władz północnokoreańskich.

Chińska ofensywa na północy początkowo posuwała się w dość szybkim tempie i długo nie napotykała na swojej drodze żadnego większego oporu ze strony sił zbrojnych KRLD, które w tym czasie w większości stacjonowały na południu kraju, strzegąc granicy z swoją kapitalistyczną siostrą, Koreą Południową. Co innego jednak w przypadku zwykłych obywateli zamieszkujących zajęte terytoria, którzy zaciekle bronią się przed chińskimi najeźdźcami. Społeczeństwo północnokoreańskie bowiem, po dekadach bycia zmuszanymi do wysłuchiwania przez całe dnie wychwalającej Kimów propagandy, stało się w niemal całości fanatycznie lojalne wobec swoich przywódców. Kiedy więc Chińczycy podjęli próbę uzyskania poparcia dla swojej inwazji i utworzenia grup kolaboracyjnych, poprzesz przedstawianie się jako wyzwoliciele od rządów totalitarnego państwa i oferowanie pomocy humanitarnej oraz żywności dla północnokoreańskiej biedoty, napotkali na mur prawie nie do przebicia, a cała akcja zakończyła się jedynie niewielkimi sukcesami.

Nic nie może jednak trwać wiecznie i kiedy początkowy efekt zaskoczenia minął, Pjongjang rozpoczął szybko przerzucać swe wojska na północ, aby zatrzymać pochód chińskiej armii ku stolicy. Chińskie wojska lądowe były jednak zbyt twardym przeciwnikiem dla swojego północnokoreańskiego odpowiednika, który był zmuszany do oddawania raz po raz kolejnych terenów, w tym w końcu i samego Pjongjangu. Po upadku tegoż miasta nieoczekiwanie nastąpił jednak klincz i Chińczycy na chwilę obecną nie mogą posunąć się dalej na południe. Podobnie zła sytuacja dla sił KRLD nastąpiła w powietrzu. Siły powietrzne ChRL szybko bowiem zdobyły przewagę i dokonały całkowitej anihilacji północnokoreańskiego lotnictwa wojskowego, co dało im całkowitą kontrolę nad przestrzenią powietrzną na północy. A jakby kłopotów Koreańczykom z północy było nadal za mało, to dowództwo południowokoreańskie postanowiło wykorzystać słabszą niż dotychczas obecność wojsk KRLD na granicy i nakazało dokonać swej armii natarcia na północ. Pod koniec obecnego kwartału sytuacja dla Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej przedstawia się więc w jak najczarniejszych barwach i chyba tylko cud może ją ocalić przed całkowitą przegraną tej wojny.

Na koniec warto wspomnieć o pewnej ciekawej informacji z terenów Korei Południowej. Jej władze ogłosiły bowiem, że agenci jego kontrwywiadu wykryli i pochwycili ostatnio kilku podejrzanych osobników. Grupa ta, jak twierdzą Koreańczycy z południa, miała składać się w całości z obywateli ChRL, a jej zadaniem miało być rozpowszechnianie wśród obywateli Korei Południowej kompletnie niewiarygodnych informacji, które miały na celu podważenie ich zaufania do rządu. W związku z tym Republika Korei oskarża rząd Chiński o pogwałcenie prawa międzynarodowego i ingerencję w jej wewnętrzne sprawy.